Met de lange reis eindelijk achter de rug en 30 uur wakker te zijn geweest was ik eindelijk op de plaats van bestemming. Sydney, Australië. Onder meer bekend van dat ene gebouw waarin ze zingen en van één of andere brug die van de ene naar de andere kant van de rivier gaat….. dat doen bruggen nou eenmaal.
Dat is wat je weet van Sydney als je er nog nooit geweest bent. Dat is waar Sydney om bekend staat, het zijn daarom ook alleen maar toeristische trekpleisters waar hordes van die chinezen die ik eerder al een keer heb beschreven op af komen. Van ver ziet het er mooi uit het opera gebouw heeft gewoon een een aparte vorm. Eenmaal binnen is het een aanfluiting. De enorme grijze balken van beton zorgen ervoor dat je dit gebouw ook weer zo snel mogelijk van een flinke afstand wil bekijken. De Mozaïek achtige geplaatste tegels op buitenzijde van het gebouw zorgen nog voor een kort ‘oh wat ziet dat er grappig uit’ momentje maar ik moet zeggen dat het daar ook wel bij blijft. Het schijnt en dat heb ik mij ook maar laten vertellen dat dit gebouw nogal vaak een steunbalkje nodig had vanwege de vreemde vormen die eigenlijk architectonisch niet helemaal volstonden.
Je betrapt jezelf er wel op dat je eigenlijk niet veel anders bent dan de al eerder beschreven aziaat, wel met een veel betere look zonder gekleurd pretklepje en trainingspak maar toch met die camera in de hand om dat ene speciale kiekje vast te leggen zodat je later nog een bewijs van aanwezigheid hebt.
Bij deze het bewijs!..........WHAUW!..........
Nee het is niet zo dat die afgeleefde blik door de tegenvallende architectuur komt, nee zeker niet. Het komt eerder door de avond die hier vooraf plaatsvond. Van mij mag stappen worden gezien als een topsport want deze dag was zwaarder voor mij dan het rennen van halve marathons. Met in de ene hand een fles bubbels, in de andere het glas en twee vingers de lucht in doe ik mijn dansje en beweeg ik op de maat van de muziek mee in de Ivy´s. Onherkenbaar al zeg ik het zelf. Mij zal je zo niet in een Groningse kroeg of dan wel club tegenkomen. Na ondertussen twee keer deze fout gemaakt te hebben weet ik ondertussen wel dat er een derde keer en misschien een vierde keer gaat komen. Deze exclusieve club… of misschien is het toch de alcohol, laat niks van je over. Slechte muziek, veel te dure drank en toch sta je er gewoon om er een keer te staan. Het binnenkomen is al een opdracht op zich. Al in de rij staande komen de groepen teleurgestelde mannen je tegemoet. Gelukkig heb ik nog geen problemen ondervonden om wat dames aan mijn zijde te krijgen om binnengeloodst te worden. Het vrouwengezelschap moet namelijk groter zijn dan het testosteron gehalte in de groep. Met trots paradeer ik naar binnen nadat ik de eerste beveiliging ben gepasseerd. Toch bij een tweede controle vraagt een grote vriendelijke man met zijn stoere fluoriserende hesje aan hoeveel alcohol ik al had genuttigd. Natuurlijk had ik al genoeg geconsumeerd en geen flauw idee meer dus ik kijk de man met mijn zwoele blik eens diep in de ogen aan en zeg met volle overtuiging ` only two wines sir! ´. Naar mijn gevoel een redelijke periode gaf hij het verlossende antwoord en kon de avond beginnen. Een verhaal van wat volgt zou natuurlijk ook wel leuk zijn. Helaas, het eerstvolgende wat in me op komt was de hoofdpijn die ik de volgende ochtend moest ondergaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten