Want meedoen zal ik, dacht ik zo toen ik daar de laptopclub van het stagehuis druk bezig zag te typen. Naast elkaar zonder een woordwisseling keek men aandachtig naar het vierkante schermpje waar ze hun verhaaltjes kwijt konden aan hun geliefden die thuis wachten op bericht. Spannende avonturen aan de andere kant van de wereld moeten natuurlijk online gedeeld worden met de medemens! Voor degene die niet urenlang naar een computerschermpje zitten te staren is het thuiskomen de gelegenheid om eens gebruik te maken van de “woonruimte” om hun elektronica eens flink uit te stallen. De benaming laptopclub komt niet zomaar ergens vandaan, als je met 50 personen één open woonruimte moet delen en iedereen een laptopje bij zich heeft kan jij je vast wel voorstellen hoe dat is om na je stage thuis te komen. Het blijkt dus dat het “bloggen” (blijkbaar steeds populairder aan het worden ofzo) nogal zeer geliefd tijdverdrijf is tijdens je verblijf in het buitenland. Ach, het is wel zo dat het misschien een keer leuk is voor later om terug te lezen. Vandaar dat ik ook maar meedoe met de gekte dat bloggen heet.
Na het lezen van de blog van Semra v.d L, één van de dames uit het huis, kreeg ik al snel de kriebels. Het op zoek gaan naar synoniemen, het beschrijven van beschrijvingen en het vertellen van een verhaal door middel van verhalen, één woord, heerlijk! (Positief bedoeld Sem!). Niet dat het schrijven van teksten mij echt makkelijk afgaat, zeker niet, ik heb het gevoel dat ik al uren bezig ben met het stukje wat je net hebt gelezen. Zelf heb ik het waarschijnlijk al 6 keer gelezen omdat ik toch niet weet hoe het verder moet en hoe vaker je iets leest hoe sneller je het gevoel krijgt dat je eigen geschreven stuk eigenlijk steeds verder in waarde zakt. Ondertussen houd je met je ooghoeken al het delete knopje in de gaten en voor je het weet kan je opnieuw beginnen. Dan heb je nog het probleem van het Nederlandse taalgebruik, met al mijn denkvermogen probeer ik de d’s en t’s te ontwijken zodat ik niet die stomme fout bega. Gelukkig kan ik bij twijfel even googlen…. Nee de journalistiek is niet mijn ding dat weet ik gelukkig al wel. Ik kan mij nog herinneren dat we vorig schooljaar artikelen moesten typen van 2000 woorden over een onderwerp als de communicatie tussen overheid en burger betreffende het gezamenlijk ontwerpen van een beleid. Na een paar uur sta je al met de eerste plukjes haar in je handen want wie wil daar nou iets over schrijven? Nee, zoals ik al zei is dat niet voor mij weggelegd, sommige dingen gaan mij te ver.
“hollend achter de hollende hollanders”
Maar goed dat even ter zijde, de blog moet natuurlijk over mijn avonturen in Ozzieland gaan. Het is ondertussen al weer een maand geleden dat ik ben begonnen aan dit uitstapje naar de andere kant van de wereld. Wat mij nog steeds dwars zit is dat het niet eerder in mij is opgekomen dat ik met een Chinese maatschappij vloog. Natuurlijk vlieg je met een Chinese maatschappij Bart, je stapt over in Hong Kong wat natuurlijk voor de meesten de eindbestemming is. Tijdens het wachten bij de gate op Schiphol drong het ineens tot mij door, want ze kwamen al met hordes tegelijk aanzetten. Met de camera om de nek, een doorzichtig gekleurd pretklepje op en een trainingspak uit de jaren 80 gingen ze bij dezelfde gate zitten waar ik gelukkig al een zitplekje had weten te bemachtigen. Tsja Bart, dat had je ook van te voren wel kunnen bedenken! Je krijgt dan een slecht voorgevoel dat je straks de gelukkige bent die naast dit type mag plaatsnemen, voor 12 uur lang. Maar goed wie weet kan je met deze mensen wel hele diepgaande gesprekken voeren... je weet het niet.
Mag ik nou net het geluk hebben dat er ook nog een schooluitje was van een Chinese school met kinderen van rond de 14 jaar….. Maar hoezo een uitstapje naar Amsterdam? Volgens mij mocht ik mij al gelukkig prijzen als we één keer in het jaar naar het ponypark slagharen mochten! Ach ja tijden veranderen denk ik dan, iedereen weet ondertussen dat de Chinezen ooit de wereld gaan veroveren, ik wil wedden dat dit al de eerste verkenningstroepen waren! Alle onzin op een stokje, ik zat dus naast twee Chinese scholiertjes en om het verhaal kort te houden waren het ook 12 hele stille uurtjes.
Na alle filmpjes wel te hebben gezien en ondertussen 20 uur wakker geweest te zijn landde het vliegtuig in Hong Kong. Het overstappen verliep zonder enig veel moeite, er waren enkele Nederlanders die ook naar Australië gingen dus was het een kwestie hollend achter deze hollende Hollandse menigte aangaan. In een iets kleiner vliegtuigje van eigenlijk normaal formaat zat ik naast één van deze Nederlanders. Ze was nogal bekend met de vlucht aangezien ze deze al 14 keer had gedaan. Al haar positieve verhalen leken mij een beetje obsessief gedrag maar aan de andere kant geeft het wel een goed gevoel als je voor het eerst deze reis maakt in je uppie.
Wat vreselijk is aan dit soort lange vluchten is dat je de ene maaltijd na de andere voorgeschoteld krijgt. Vooral als je twee van deze vluchten achter elkaar maakt. Voor zover ik mij kan herinneren heb ik minstens vier lauwwarme magnetron maaltijden weggewerkt waar je niet bepaald een vrolijk gezicht van gaat opzetten, over de geur nog maar te spreken! Je kent dat wel, dat je een keer naast iemand gaat zitten waarvan je meteen al weet dat die andere specerijen gebruikt tijdens het koken dan dat jij gewend bent. Dat zijn van die momenten dat je het liefst even 2 meter aan frisse lucht tussen jullie beiden zou willen creëren. Een vliegtuig is helaas een afgesloten ruimte en een raampje openzetten is niet de slimste handeling op zoveel kilometer hoogte. Dit betekent dat je de maaltijd al een kleine drie kwartier van te voren kon ruiken. Dit allemaal was niet bevorderend voor de gesteldheid van de maag, helemaal niet als je ondertussen 20 uur dubbel zit gevouwen in je vliegtuigstoeltje en stil moet blijven zitten. Je kan wel even een wandelingetje maken maar goed eenmaal een keer de wandeling gemaakt te hebben heb je het hele vliegtuig ook wel weer gezien en keer je maar snel terug naar je plek.
De zons ondergang boven Australië maakte veel goed, dat was wel even een fotomomentje dat ik heb kunnen vastleggen.
Een foto die mij nog lang zal bijblijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten