‘Geel met wit bruisende vreugde en stampen op z'n Hollands’

Nooit meer zo´n avond als vrijdag! Al wetende dat het een zware avond gaat worden stel ik het happy hour in de Home bar, Darling Harbour nog zo lang mogelijk uit en vertrek ik vanuit het werk eerst naar huis.  Een overhemdje en een aangenaam geurtje later was er nog maar een uur happy hour te gaan en de kans om volledig de weg kwijt te raken werd al minder. Eindelijk in de Home bar aangekomen was er nog een kleine drie kwartier over. Niet helemaal fit voelende, een opkomende keelpijn en  over de hele dag 4 plakken brood op de maag begin ik aan versnapering nummer één. Ik kan mij nog zo herinneren dat ik tegen onze huisbelg zei: Morgen ben ik sowieso hartstikke ziek!. Na het eerste slokje werd mijn droge pijnlijke keel geblust met het overheerlijke geel met wit bruisende vreugde wat men bier noemt. Drie kwartier later had ik naast mij nog een stuk of 6 van deze gele rakkers onder mijn hoede. Al de tel kwijt geraakt van hoeveel ik had gedronken en mijn verstand ook al zoekende naar iets, heb ik deze in voor mij redelijk tempo lopen wegwerken. De goede sfeer te pakken gaan we met een select groepje op zoek naar een Subway. Zo slim als ik ben op zo’n avond vond ik blijkbaar een half broodje wel voldoende om alle honger te stillen (maar goed ze zeggen toch dat een biertje te vergelijken is met twee boterhammen denk ik dan). Op zoek naar het volgende festijn kregen we te horen dat helaas maar waar het grote gedeelte van de Nederlandse gemeenschap weer zo nodig naar de Ivy’s moest. De vorige twee katers die ik van de Sparklin wine heb opgelopen waren blijkbaar nog niet erg genoeg dat ik er vanaf kon blijven. Met alleen maar vrouwelijk gezelschap toch binnenkomen te zijn, hoe erg ik er ook aan toe was, was het dit keer dus geen probleem. Het was al wonderbaarlijk dat ik zonder enige moeite binnenkwam en misschien nog wonderbaarlijker dat ik er niet werd uitgezet. Knetterlam zijn in de Ivy’s wordt niet gewaardeerd door de security en ik kan er al een paar opnoemen die eruit zijn gezet of zelfs zijn geweigerd waarbij je mijn alcohol promillage kon delen door 2. Na mijn dansje te hebben gedaan, iedereen heb laten zien dat het gat die ik in mijn broek had steeds maar groter werd en een flesje of misschien wel twee sparkling wine verder was, was het maar beter om de taxi te pakken in de hoop ooit mijn bed te kunnen bereiken.

De dag die hierop volgde was een dag waarop je zegt nooit meer een druppel alcohol hoopt weg te werken. Mijn maag die compleet leeg was had elk uur wel stuiptrekkingen en mijn gezicht was zo bleek ik mensen kon laten schrikken door alleen maar door het huis rond te lopen.  Tegen  een uur of vier/vijf kwam ik er langzamerhand weer bovenop. Een avond als dit moet je nou eenmaal eens in de zoveel tijd hebben om je eraan helpen te herinneren dat  alcohol een vergif is en de uitspraak ‘drink met mate’  niet bedoeld is om de verkoop van alcohol te stimuleren. Geen happy hour’s of Ivy’s voor mij de komende weken. Ik heb mijn lesje wel weer geleerd. Hoop ik…

Dit eindelijk fysiek en mentaal hebben kunnen verwerken was het weer een week stage doorkomen met als vooruitzicht Defqon One Australië! Dit festival in Nederland groots en bekend om zijn wat hardere ‘boem boem  boem’ muziek met vuurwerk en lasers!

Om deze op en neer hoppende Nederlandse feestelijke heerlijkheid aan de andere kant van de wereld nog groter te maken mocht je als Nederlander dan wel oranje gekleurd en een Nederlandse ID gratis naar binnen. Een kaartje in Australië is al snel rond de 140 dollar omgerekend 100 euro en dit mag je toch niet laten lopen!

Al op de heenweg was het niveau van conversaties erg hoog. De vraag van een Australiër of wij konden uitleggen hoe je “my dick touches my enkels” moest uitspreken in het Nederlands werd uiteindelijk “Mhein Lhuul Ackt eihn Enkelz” bijna goed maar helaas, maar hij was vol trots en daar gaat het om. Op het terrein aangekomen te zijn moest je eerst langs een horde snuffelende hondjes, iets wat je nooit zou tegenkomen in Nederland. Na ons “ambassador”kaartje te hebben opgehaald en binnen no time de VIP ingang gepasseerd te zijn stonden we op het festival terrein.Met een zonnetje en zogezegd 21 graden wat aanvoelde als 30 was het de mooiste, warmste en meest ideale dag voor een puur Hollands stampfeest. Nog in het achterhoofd dat de vorige week niet mijn beste week was heb ik maar grotendeels water lopen wegtikken.

Zeer blij dat er verschillende ‘stages’ waren gingen we naar de groene area, in de middag minimal/techno wat in de avond overstapte op de meest gruwelijke psy trance. Met mijn partner in crime, ravet**f voor een dag Anne v. B was het helemaal los gaan. Het was zoals de Limburger uit het huis altijd zegt:  Helemoal uit de phanty ghoan jonghe! En dat is dan ook wat we deden.. bij wijze van spreken.

Met nog de main en final act te gaan gingen we naar de main stage voor de vuurwerkshow. Hardstyle is niet mijn ding maar met vuurwerk en een lasershow maak je alles fenomaal.

http://www.youtube.com/watch?v=M-30LIK5VgQ Voor mijn eigen beelden.

http://www.youtube.com/watch?v=qvsEMowO9ak Voor hele vette  beelden van een collega van mij.

Defqon Down Under 2010

Serieuzere onderwerpen maar ja… no worries

Het is weer zover, met iets teveel vrije tijd om handen ben ik maar weer begonnen met typen. Laat ik het dit keer eens over de Australiërs zelf hebben. Een wat serieuzer onderwerp dan wat ik tot nu toe allemaal heb beschreven.

 Onze milieu vriendelijke blanke Engelse kolonie aan de andere kant van de wereld  met zijn prachtige flora en fauna wat men koste wat het kost moet beschermen blijkt toch niet zo milieu vriendelijk te zijn als ik eerst had gedacht.  Na ongeveer anderhalf maand in dit land te hebben gezeten wil dit niet meteen zeggen dat het waar is wat ik nu zeg. Toch heb ik al een vreemd vermoeden dat ik mijn gelijk krijg en hoe langer ik hier zit hoe meer dit ook wel wordt bevestigd. Wij Europeanen zijn al goed op weg als ik kijk naar hoe wij met het milieu om zouden willen gaan. Wat er in Nederland gebeurd is natuurlijk ook niet alles. Maar als ik hier zo om mij heen kijken is het enige wat ze doen aan natuurbescherming het benoemen van nationale parken want nationale parken zijn er hier genoeg. Als je buiten Sydney komt rij je er één in en zodra er eruit bent is er alweer een volgende. Het is te vergelijken alsof je  alle provincies in Nederland gewoon benoemt tot verschillende nationale parken. Ik bedoel wat ze hier kunnen, kunnen we thuis ook wel.

“ik wil straks niet op straat staan met een gat in me tas”

Het was naar mijn idee allemaal veelbelovend maar in Australië gaat het allemaal om consumeren consumeren en voor de verandering consumeren. Het heeft dan wel een Engels vlag op hun eigen nationale vlag maar die sterren erop lijken wel afkomstig te zijn van Amerika. Na “fattest country” te hebben opgezocht op google was de 2^e een artikel wat ging over het feit dat Australië in 2008 wereld’s dikste populatie had. Dat is eigenlijk ook helemaal niet zo vreemd als je ziet hoe alles in grootverpakking wordt verpakt. Meteen al de eerste keer dat ik boodschappen ging doen lach ik al dubbel van het lachen. Op een groot bord stond de vermelding met “if you buy 3 items or less you won’t receive a plastic bag’. Is dat even een mooie suggestie naar moeder natuur of wat? Karton hebben ze ook nog nooit van gehoord alles is plastic plastic en ja hoor nog eens plastic.  Je moet de mensen opdringen om de spullen in een eigen meegenomen rugtas te doen. Het is wel zeer aardig hoe men hier met hun klanten om gaat in de supermarkt, ze pakken rustig aan alles één voor één in een plastic tasje voor je. Maar ja als je dagelijks voor 20 a 30 dollar boodschappen doet, elke dag 3 tasjes meekrijgt. Reken maar uit, ik weet ondertussen al wel waar dat gevormde plastic eiland in het midden van de oceaan vandaan komt. Na een tijdje dagelijks met meerdere tasjes thuis gekomen te zijn en je eigenlijk toch een beetje schuldig voelt. Want ja in Nederland neem ik altijd een rugtas mee en meestal zorg ik ook dat ik geen extra tassen bij hoef te kopen. Grote dure auto’s is ook geen probleem hier, het gaat om er hier om waar je in rijdt. Porsche’s genoeg hier. 4wd’s als de BMW X5 zijn hier de normaalste auto’s. In de eerste week kwam ik een stuk of 4/5 Nissan 350z tegen en de aston martin’s heb ik ondertussen ook allemaal al wel gezien. Een beter milieu begint bij jezelf maar dan moet de rest van de wereld ook wel een beetje meehelpen lijkt mij zo. Waar doe ik het eigenlijk nog voor, geef mij maar zo’n plastic zak, of nee ik wil straks niet op straat staan met een gat in me tas dus .doe er maar 2 want extra stevigheid is altijd welkom.

Wel aardige mensen hier daar niet van! Ze hebben een echte no-worries mentaliteit. Het woord komt regelmatig voorbij en al snel merk je dat deze woorden gaat overnemen. Over de telefoon is het al helemaal feest, er wordt altijd gevraagd hoe het met je gaat en voordat je het weet heb je met een vreemde een gesprek over het weer of werkomstandigheden over de telefoon. Dit moet je niet gaan verwarren met een kassière die hi, how are you zegt, als je hierop antwoord en hetzelfde terug vraagt kijken ze je nogal vreemd aan. De eerste paar weken was dit nogal verwarrend, vraag het dan niet denk ik dan maar het blijkt dat how are you gewoon een verlening is van hi. 

Tijdens het schrijven van deze blog mag ik met trots mededelen dat ik een honderdste pageview in één week heb mogen ontvangen. Aangezien ik al vier blogs heb geschreven in één week, (dit is de vijfde in totaal en de tweede van vandaag) zullen het maar vast een stuk of 25 trouwe lezers zijn.  Dus ik groet u trouwe lezers en tot een volgende blog want zo kom ik mijn “zware” stagedagen wel door. Maar om het leuk te houden zal ik er de volgende keer wat extra grapjes doorheen doen, dit verhaal moest ik eerst gewoon even kwijt!

Een Kinderdisco, barbieknoeien in het park en een beetje leedvermaak

De eerste drie blogs kwamen in redelijk snel tempo achter elkaar vanwege het feit dat ik ook nog maar een weekendje bezig was met schrijven en een maandje moest inhalen. Om even de lol van het schrijven erin te houden vertel ik maar wat meer details over de tijd die ik in Sydney heb doorgebracht tot zover, want witte stranden tussen mijn tenen, valwissen jagen en foute dansjes is niet het enige wat ik hier heb beleeft in die tijd.

‘De herinneringen van de kinderdisco’

Één van de leuke avonden was onder andere de partycruise door Sydney harbour by night. Met een stuk of 30 van het huis gingen we al lammig op pad naar de haven waar we zouden worden opgepikt door een partyboot die even een rondje haven zou doen. Bij binnenkomst kwamen de herinneringen van de kinderdisco van vroeger weer naar boven. De stoelen en tafels waren opgestapeld aan de zijkant van de ruimte met daarvoor nog een rij stoelen waar je op kon zitten. Het enige discolicht hing in het midden van het halfvolle zaaltje met mensen die geforceerd drank achterover gooien om zo de sfeer er zo snel mogelijk in te krijgen. Nadat dat was gelukt…. het had niet zoveel tijd nodig, passeerden we de Harbour Bridge met daarachter tevoorschijn komend met lichtjes verlichte Sydney opera house met op de achtergrond de Sydney skyline. Ik kan veel over dat architectonisch ‘hoogstandje’  hebben gezegd maar dit was natuurlijk wel een zeer mooi plaatje wat je moet hebben gezien. Na het rondje haven te hebben gedaan en ondertussen knetterlam aan wal zijn te zijn gestrand was de rit terug nog het enige wat ons restte. Voor zover ik me dat nog kan herinneren werden we gezellig met veel te veel man in een openbare bus gepropt waar de chauffeur dolgelukkig van werd. … En tot zover gaat mijn geheugen over die avond,  ik zal wel veilig thuisgekomen zijn denk ik dan. Een geslaagde avond.

“Linedansen, alleen dan doen alsof het leuk is”

Een ander leuke ervaring is het gezamenlijk barbieknoeien in het park. Enkele kilometers van het huis ligt Bronte’s Beach met een daarnaast gelegen parkje waar je gratis gebruik kan maken van gratis BBQ’s. Tijdens het barbieknoeien is er de kans om met een grote groep mensen aan zumba te doen (Linedansen, alleen dan doen alsof het leuk is) of je spaanse dans te verbeteren. Natuurlijk zijn mijn dancing skills al ver boven dat niveau gestegen dus was het niet nodig om me tot dat niveau te verlagen.

 Aangezien we er met een stuk of 25 zaten en de kosten van eten hier redelijk hoog zijn moesten we het doen de goedkope varianten van hamburgers. Niet erg natuurlijk, helemaal niet maar wel een drama om ze heel te houden! Gelukkig hebben we ene huisbelg die zot is op kangeroe en deze heerlijk stukjes rondhupsend wild wilde delen. Nou ja wild is het niet echt, het blijkt dat die beesten allemaal verdomd tam zijn dus een goede foto van mij liefdevol knuffelend met Skippy moet een keer gaan lukken! Nog een leuke toevoeging van wat ik heb geleerd van één van mijn ozzy collega’s is dat kangaroe eigenlijk “wat zeg je” betekent in het Aboriginal. Had iets te maken met blanken die vroegen hoe dat beest heette  en die Abo mensen het niet verstonden. Dat je het even weet! Maar goed het BBQ’en in het park was dus leuk.

“De arme zielen”

Het stagehuis is inmiddels volgepropt met studentjes vanuit het hele land met een enkele uitzondering van de huisbelg, twee duutsers en ene Française. Dan blijven er maar een stuk of 45 gekke Hollanders over, valt mee toch? Thuis komend na een lange dag werken is er niks leuker om in de chaos thuis te komen wat het stagehuis heet.  Rond de zes kookgroepen en dat in één normale huiskeuken. Jaja een dolle boel al zeg ik het zelf. Het liefste zou je even lekker de rust willen opzoeken maar helaas is dat niet echt mogelijk hier. Maar goed als ik alle klachten op papier zou zetten over deze organisatie zou ik zo een a4 vol kunnen kladden.

 Als één van de eersten van de nieuwe groep heb ik ze één voor één binnen zien druppen in het huis. De arme zielen. Geschrikt komt men het huis binnen met allemaal iets te hoge verwachtingen. Na een paar gezien te hebben zie je er zelf ook wel een beetje de lol van in. Zelf de deur open willen doen om zo die vermoeide maar toch blije gezichten van een veel te lange reis zien omslaan in diepe teleurstelling. Leedvermaak noemt men dat! Het mooiste vermaak wat je kunt bedenken. Sommigen zijn ook niks gewend, thuis nog een schoon kamertje en dan aan de andere kant van de wereld in dit huis terecht komen. …. Ja welkom in het studentenleven, nog even doorzetten mensen het is maar voor een paar maand. Je kunt er alleen maar het beste van maken. Je zit toch met  50 man met dezelfde problemen en doelstellingen.

'om op communicatief hoog niveau verder te communiceren over communicatieve communicatie dingen door middel van communicatie ´

Het is ondertussen alweer een maand geleden dat ik ben aangekomen op dit stukje prachtland. De lente is ondertussen begonnen en we laten die koude winter achter ons. En een koude winter was het dames en heren! De koudste die ze hier in jaren hebben meegemaakt!  Voor de thuisblijvers moet ik helaas even de vergelijking maken tussen de zomer in Nederland en de winter in Australië. Ik heb berichten gelezen en gehoord over het noodweer van de afgelopen week, duizenden waterschade claims, zwemmen in de straten van Enschede en zo zijn er nog wel een paar nieuwtjes over de hoeveelheid nattigheid waar Nederland mee te kampen heeft gehad. Gelukkig zijn de winters in Australië zoals de zomers in Nederland maar dan met veel minder regen, felle zon en een stuk of 37 witte stranden die de stad Sydney telt. Dan wel niet tropische temperaturen die je in Nederland kan krijgen maar genoeg om je lichaam te laten bronzigen als je dat zou willen. UV straling genoeg hier!  Als dit de winter was ga ik voor de zomer maar eens één van die winkeltjes bezoeken die ze hier (in overvloed)  hebben over kanker en andere nare zonaandoeningen. Laat ik jullie vooral niet bang maken want ik denk dat de meesten wel door hebben dat zonnebaden hier even iets anders is dan in Nederland en dat ze hier in de loop van tijd een soort van UV-fobie hebben bedacht. In een land met zon zijn ze bang voor de zon waar wij in Nederland constant hopen op een beetje zon, misschien is van land ruilen een goed idee?

‘persmappen vouwen en je bureau onderzoeken’

Maar goed, genoeg over al dat goede weer hier!  We moeten niet vergeten met welke reden ik naar dit prachtland ben gegaan. Er zijn natuurlijk wel 30 puntjes nodig om straks verder  op communicatief hoog niveau verder te communiceren over communicatieve communicatie dingen door middel van communicatie! Ik ben hier om even serieus en  toch  echt voor school bezig te zijn!  Communicatieplannen schrijven, marktverzoeken doen, bladviezen uitbrengen, persmappen vouwen en  je bureau onderzoeken, NOEM MAAR OP. Of toch niet?..... Neen! Met ontzettend veel geluk ben ik terecht gekomen bij een studentenreisorganisatie waar ik promotiemateriaal voor moet maken. Om specifieker te zijn,  ik moet een promotiefilm maken voor op de website, voor bij presentaties en bijvoorbeeld dvd weggevertjes. Dat betekent dat ik alle reizen dat het bedrijf verzorgd moet filmen om zo uiteindelijk een filmpje van een paar minuten te maken. Arme ik, elk weekend weer in de bus zitten om met mijn handcamera naar de mooiste plekjes rondom Sydney te gaan en  blije toeristen filmen.

Ondertussen heb ik al de eerste trips moeten maken. Zo heb op een 30 kilometer lang strand gelopen, natuurlijk heb ik geen 30 kilometer gelopen want na 300 meter had je het hele strand wel gezien, of eigenlijk ook weer niet maarja…. toch,  je kan zeggen dat je op een 30 kilometer lang strand hebt gelopen en daar gaat het om! Diezelfde middag zijn we op zoek gegaan om vallende valwissen te zien vallen en vallen is wat ze deden. Afgelopen weekend heb ik  boven op een berg een rainforest treetop walk gedaan en lopen chillen op het Guinness book of record witste strand van de wereld en wit was die zeker! Maar wees gerust ondertussen film ik natuurlijk ook wel een beetje, ik bedoel het is toch allemaal onderdeel van de stage natuurlijk!

Jervis Bay - Hyams Beach

Ik weet dat veel vrienden en medeklasgenoten zich zullen afvragen wat deze reis mij nou gaat kosten of uiteindelijk heeft gekost. Velen kiezen voor een stage waar je lekker wat geld verdient,  het liefste zo dicht mogelijk bij je familie of andere geliefden zit en lekker tijdens je koffiepauze Nederlands kan praten. Na mijn MBO stages te hebben gedaan zag ik dit dus echt niet meer zitten. Stage lopen in Nederland is namelijk dramatisch saai! Lieve mensen, na een aantal weken kan ik zeker zeggen dat een buitenland stage een levenservaring is die je nooit zal vergeten. En de grootste fout die je kan maken is om de makkelijkste weg te kiezen en lekker in dat kikkerlandje een saai kantoorbaantje moet aannemen. Natuurlijk zullen er mensen zijn die deze reis niet kunnen betalen. Ik was nooit een big spender en geld uitgeven was voor mij een zonde. Ik ben blij dat ik me jarenlang niet heb lopen verwennen want daardoor zit ik nu in één van de mooiste landen van de wereld en dan mag het heus wel wat kosten.

‘Architectonisch betonproduct en een dansje’

Met de lange reis eindelijk achter de rug en 30 uur wakker te zijn geweest was ik eindelijk op de plaats van bestemming. Sydney,  Australië. Onder meer bekend van dat ene gebouw waarin ze zingen en van één of andere brug die van de ene naar de andere kant van de rivier gaat…..  dat doen bruggen nou eenmaal.

Dat is wat je weet van Sydney als je er nog nooit geweest bent. Dat is waar Sydney om bekend staat, het zijn daarom ook alleen maar toeristische trekpleisters waar hordes van die chinezen die ik eerder al een keer heb beschreven op af komen. Van ver ziet het er mooi uit het opera gebouw heeft gewoon een een aparte vorm. Eenmaal binnen is het een aanfluiting. De enorme grijze balken van beton zorgen ervoor dat je dit gebouw ook weer zo snel mogelijk van een flinke afstand wil bekijken. De Mozaïek achtige geplaatste tegels op buitenzijde van het gebouw zorgen nog voor een kort ‘oh wat ziet dat er grappig uit’ momentje maar ik moet zeggen dat het daar ook wel bij blijft. Het schijnt en dat heb ik mij ook maar laten vertellen dat dit gebouw nogal vaak een steunbalkje nodig had vanwege de vreemde vormen die eigenlijk architectonisch niet helemaal volstonden.

Je betrapt jezelf er wel op dat je eigenlijk niet veel anders bent dan de al eerder beschreven aziaat, wel met een veel betere look zonder gekleurd pretklepje en trainingspak maar toch met die camera in de hand om dat ene speciale kiekje vast te leggen zodat je later nog een bewijs  van aanwezigheid hebt.

Bij deze het bewijs!..........WHAUW!..........

Nee het is niet zo dat die afgeleefde blik door de tegenvallende architectuur komt, nee zeker niet. Het komt eerder door de avond die hier vooraf plaatsvond. Van mij mag stappen worden gezien als een topsport want deze dag was zwaarder voor mij dan het rennen van halve marathons.  Met in de ene hand een fles bubbels, in de andere het glas en twee vingers de lucht in doe ik mijn dansje en beweeg ik op de maat van de muziek mee in de Ivy´s. Onherkenbaar al zeg ik het zelf. Mij zal je zo niet in een Groningse kroeg of dan wel club tegenkomen. Na ondertussen twee keer deze fout gemaakt te hebben weet ik ondertussen wel dat er een derde keer en misschien een vierde keer gaat komen. Deze exclusieve club… of misschien is het toch de alcohol,  laat niks van je over. Slechte muziek, veel te dure drank en toch sta je er gewoon om er een keer te staan. Het binnenkomen is al een opdracht op zich. Al in de rij staande komen de groepen teleurgestelde mannen je tegemoet. Gelukkig heb ik nog geen problemen ondervonden om wat dames aan mijn zijde te krijgen om binnengeloodst te worden. Het vrouwengezelschap moet namelijk groter zijn dan het testosteron gehalte in de groep. Met trots paradeer ik naar binnen nadat ik de eerste beveiliging ben gepasseerd. Toch bij een tweede controle vraagt een grote vriendelijke man met zijn stoere fluoriserende hesje aan hoeveel alcohol ik al had genuttigd. Natuurlijk had ik al genoeg geconsumeerd en geen flauw idee meer dus ik kijk de man met mijn zwoele blik eens diep in de ogen aan en zeg met volle overtuiging ` only two wines sir! ´.  Naar  mijn gevoel een redelijke periode gaf hij het verlossende antwoord en kon de avond beginnen. Een verhaal van wat volgt zou natuurlijk ook wel leuk zijn. Helaas, het eerstvolgende wat in me op komt was de hoofdpijn die ik de volgende ochtend moest ondergaan. 

Meedoen met het meedoen puur vanwege het meedoen is gewoon een volger

Want meedoen zal ik, dacht ik zo toen ik daar de laptopclub van het stagehuis druk bezig zag te typen. Naast elkaar zonder een woordwisseling keek men aandachtig naar het vierkante schermpje waar ze hun verhaaltjes kwijt konden aan hun geliefden die thuis wachten op bericht. Spannende avonturen aan de andere kant van de wereld moeten natuurlijk online gedeeld worden  met de medemens!  Voor degene die niet urenlang naar een computerschermpje zitten te staren is het thuiskomen de gelegenheid om eens gebruik te maken van de “woonruimte” om hun elektronica eens flink uit te stallen. De  benaming laptopclub komt niet zomaar ergens vandaan, als je met 50 personen één open woonruimte moet delen en iedereen een laptopje bij zich heeft kan jij je vast wel voorstellen hoe dat is om na je stage thuis te komen.  Het blijkt dus dat het “bloggen” (blijkbaar steeds populairder aan het worden ofzo)  nogal zeer geliefd tijdverdrijf is tijdens je verblijf in het buitenland. Ach, het is wel zo dat het misschien een keer leuk is voor later om terug te lezen. Vandaar dat ik ook maar meedoe met de gekte dat bloggen heet.

Na het lezen van de blog van Semra v.d L, één van de dames uit het huis, kreeg ik al snel de kriebels. Het op zoek gaan naar synoniemen, het beschrijven van beschrijvingen en het vertellen van een verhaal door middel van verhalen, één woord, heerlijk! (Positief bedoeld Sem!). Niet dat het schrijven van teksten mij echt makkelijk afgaat, zeker niet, ik heb het gevoel dat ik al uren bezig ben met het stukje wat je net hebt gelezen. Zelf heb ik het waarschijnlijk al 6 keer gelezen omdat ik toch niet weet hoe het verder moet en hoe vaker je iets leest hoe sneller je het gevoel krijgt dat je eigen geschreven stuk eigenlijk steeds verder in waarde zakt. Ondertussen houd je met je ooghoeken al het delete knopje in de gaten en voor je het weet kan je opnieuw beginnen. Dan heb je nog het probleem van het Nederlandse taalgebruik, met al mijn denkvermogen probeer ik de d’s en t’s te ontwijken zodat ik niet die stomme fout bega. Gelukkig kan ik bij twijfel even googlen…. Nee de journalistiek is niet mijn ding dat weet ik gelukkig al wel. Ik kan mij nog herinneren dat we vorig schooljaar artikelen moesten typen van 2000 woorden over een onderwerp als de communicatie tussen overheid en burger betreffende het gezamenlijk ontwerpen van een beleid. Na een paar uur sta je al met de eerste plukjes haar in je handen want wie wil daar nou iets over schrijven?  Nee,  zoals ik al zei is dat niet voor mij weggelegd, sommige dingen gaan mij te ver.

“hollend achter de hollende hollanders”

Maar goed dat even ter zijde, de blog moet natuurlijk over mijn avonturen in Ozzieland gaan. Het is ondertussen al weer een maand geleden dat ik ben begonnen aan dit uitstapje naar de andere kant van de wereld. Wat mij nog steeds dwars zit is dat het niet eerder in mij is opgekomen dat ik met een Chinese maatschappij vloog. Natuurlijk vlieg je met een Chinese maatschappij Bart, je stapt over in Hong Kong wat natuurlijk voor de meesten de eindbestemming is. Tijdens het wachten bij de gate op Schiphol drong het ineens tot mij door, want ze kwamen al met hordes tegelijk aanzetten. Met de camera om de nek, een doorzichtig gekleurd pretklepje op en een trainingspak uit de jaren 80 gingen ze bij dezelfde gate zitten waar ik gelukkig al een zitplekje had weten te bemachtigen. Tsja Bart, dat had je ook van te voren wel kunnen bedenken! Je krijgt dan een slecht voorgevoel dat je straks de gelukkige bent die naast dit type mag plaatsnemen, voor 12 uur lang. Maar goed wie weet kan je met deze mensen wel hele diepgaande gesprekken voeren... je weet het niet.

 Mag ik nou net het geluk hebben dat er ook nog een schooluitje was van een Chinese school met kinderen van rond de 14 jaar….. Maar hoezo een uitstapje naar Amsterdam? Volgens mij mocht ik mij al gelukkig prijzen als we één keer in het jaar naar het ponypark slagharen mochten! Ach ja tijden veranderen denk ik dan, iedereen weet ondertussen dat de Chinezen ooit de wereld gaan veroveren, ik wil wedden dat dit al de eerste verkenningstroepen waren!  Alle onzin op een stokje, ik zat dus naast twee Chinese scholiertjes en om het verhaal kort te houden waren het ook 12 hele stille uurtjes.

 Na alle filmpjes wel te hebben gezien en ondertussen 20 uur wakker geweest te zijn landde het vliegtuig in Hong Kong. Het overstappen verliep zonder enig veel moeite, er waren enkele Nederlanders die ook naar Australië gingen dus was het een kwestie hollend achter deze hollende Hollandse menigte aangaan. In een iets kleiner vliegtuigje van eigenlijk normaal formaat zat ik naast één van deze Nederlanders. Ze was nogal bekend met de vlucht aangezien ze deze al 14 keer had gedaan. Al haar positieve verhalen leken mij een beetje obsessief gedrag maar aan de andere kant geeft het wel een goed gevoel als je voor het eerst deze reis maakt in je uppie.

 Wat vreselijk is aan dit soort lange vluchten is dat je de ene maaltijd na de andere voorgeschoteld krijgt. Vooral als je twee van deze vluchten achter elkaar maakt. Voor zover ik mij kan herinneren heb ik minstens vier lauwwarme magnetron maaltijden weggewerkt waar je niet bepaald een vrolijk gezicht van gaat opzetten, over de geur nog maar te spreken! Je kent dat wel, dat je een keer naast iemand gaat zitten waarvan je meteen al weet dat die andere specerijen gebruikt tijdens het koken dan dat jij gewend bent.  Dat zijn van die momenten dat je het liefst even 2 meter aan frisse lucht tussen jullie beiden zou willen creëren. Een vliegtuig is helaas een afgesloten ruimte en een raampje openzetten is niet de slimste handeling op zoveel kilometer hoogte. Dit betekent dat je de maaltijd al een kleine drie kwartier van te voren kon ruiken. Dit allemaal was niet bevorderend voor de gesteldheid van de maag, helemaal niet als je ondertussen 20 uur dubbel zit gevouwen in je vliegtuigstoeltje en stil moet blijven zitten. Je kan wel even een wandelingetje maken maar goed eenmaal een keer de wandeling gemaakt te hebben heb je het hele vliegtuig ook wel weer gezien en keer je maar snel terug naar je plek.  

De zons ondergang boven Australië  maakte veel goed, dat was wel even een fotomomentje dat ik heb kunnen vastleggen.

Een foto die mij nog lang zal bijblijven.