De eerste drie blogs kwamen in redelijk snel tempo achter elkaar vanwege het feit dat ik ook nog maar een weekendje bezig was met schrijven en een maandje moest inhalen. Om even de lol van het schrijven erin te houden vertel ik maar wat meer details over de tijd die ik in Sydney heb doorgebracht tot zover, want witte stranden tussen mijn tenen, valwissen jagen en foute dansjes is niet het enige wat ik hier heb beleeft in die tijd.
‘De herinneringen van de kinderdisco’
Één van de leuke avonden was onder andere de partycruise door Sydney harbour by night. Met een stuk of 30 van het huis gingen we al lammig op pad naar de haven waar we zouden worden opgepikt door een partyboot die even een rondje haven zou doen. Bij binnenkomst kwamen de herinneringen van de kinderdisco van vroeger weer naar boven. De stoelen en tafels waren opgestapeld aan de zijkant van de ruimte met daarvoor nog een rij stoelen waar je op kon zitten. Het enige discolicht hing in het midden van het halfvolle zaaltje met mensen die geforceerd drank achterover gooien om zo de sfeer er zo snel mogelijk in te krijgen. Nadat dat was gelukt…. het had niet zoveel tijd nodig, passeerden we de Harbour Bridge met daarachter tevoorschijn komend met lichtjes verlichte Sydney opera house met op de achtergrond de Sydney skyline. Ik kan veel over dat architectonisch ‘hoogstandje’ hebben gezegd maar dit was natuurlijk wel een zeer mooi plaatje wat je moet hebben gezien. Na het rondje haven te hebben gedaan en ondertussen knetterlam aan wal zijn te zijn gestrand was de rit terug nog het enige wat ons restte. Voor zover ik me dat nog kan herinneren werden we gezellig met veel te veel man in een openbare bus gepropt waar de chauffeur dolgelukkig van werd. … En tot zover gaat mijn geheugen over die avond, ik zal wel veilig thuisgekomen zijn denk ik dan. Een geslaagde avond.
“Linedansen, alleen dan doen alsof het leuk is”
Een ander leuke ervaring is het gezamenlijk barbieknoeien in het park. Enkele kilometers van het huis ligt Bronte’s Beach met een daarnaast gelegen parkje waar je gratis gebruik kan maken van gratis BBQ’s. Tijdens het barbieknoeien is er de kans om met een grote groep mensen aan zumba te doen (Linedansen, alleen dan doen alsof het leuk is) of je spaanse dans te verbeteren. Natuurlijk zijn mijn dancing skills al ver boven dat niveau gestegen dus was het niet nodig om me tot dat niveau te verlagen.
Aangezien we er met een stuk of 25 zaten en de kosten van eten hier redelijk hoog zijn moesten we het doen de goedkope varianten van hamburgers. Niet erg natuurlijk, helemaal niet maar wel een drama om ze heel te houden! Gelukkig hebben we ene huisbelg die zot is op kangeroe en deze heerlijk stukjes rondhupsend wild wilde delen. Nou ja wild is het niet echt, het blijkt dat die beesten allemaal verdomd tam zijn dus een goede foto van mij liefdevol knuffelend met Skippy moet een keer gaan lukken! Nog een leuke toevoeging van wat ik heb geleerd van één van mijn ozzy collega’s is dat kangaroe eigenlijk “wat zeg je” betekent in het Aboriginal. Had iets te maken met blanken die vroegen hoe dat beest heette en die Abo mensen het niet verstonden. Dat je het even weet! Maar goed het BBQ’en in het park was dus leuk.
“De arme zielen”
Het stagehuis is inmiddels volgepropt met studentjes vanuit het hele land met een enkele uitzondering van de huisbelg, twee duutsers en ene Française. Dan blijven er maar een stuk of 45 gekke Hollanders over, valt mee toch? Thuis komend na een lange dag werken is er niks leuker om in de chaos thuis te komen wat het stagehuis heet. Rond de zes kookgroepen en dat in één normale huiskeuken. Jaja een dolle boel al zeg ik het zelf. Het liefste zou je even lekker de rust willen opzoeken maar helaas is dat niet echt mogelijk hier. Maar goed als ik alle klachten op papier zou zetten over deze organisatie zou ik zo een a4 vol kunnen kladden.
Als één van de eersten van de nieuwe groep heb ik ze één voor één binnen zien druppen in het huis. De arme zielen. Geschrikt komt men het huis binnen met allemaal iets te hoge verwachtingen. Na een paar gezien te hebben zie je er zelf ook wel een beetje de lol van in. Zelf de deur open willen doen om zo die vermoeide maar toch blije gezichten van een veel te lange reis zien omslaan in diepe teleurstelling. Leedvermaak noemt men dat! Het mooiste vermaak wat je kunt bedenken. Sommigen zijn ook niks gewend, thuis nog een schoon kamertje en dan aan de andere kant van de wereld in dit huis terecht komen. …. Ja welkom in het studentenleven, nog even doorzetten mensen het is maar voor een paar maand. Je kunt er alleen maar het beste van maken. Je zit toch met 50 man met dezelfde problemen en doelstellingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten