Over mij

Mijn foto
Geboren te Assen, studerend in Groningen en op dit moment woon ik in Sydney, Australië. Van Augustus tot Februari zit ik in dit land waar de stranden het witst en de helderste wateren zijn.Bij deze mijn reisverhalen.

donderdag 2 december 2010

Ik doe maar mijn ding, een dansje en lieve kleine kriebelende vriendjes in Awesome Christmas Town.

De gillende Amerikaanse dames staan verkleed en al te wachten op een ronddobberende kinderdisco. Het is 29 oktober en vanwege examens op één november is de door mijn bedrijf georganiseerde Halloween Cruise maar 2 dagen vervroegd. Met een 65 dollar entree kon men zich bezatten tot ze scheel begonnen te zien en schuimbekkend op de golven van de zee zich naar de reling konden begeven. Daar sta je dan, een zelfde soort boot , hetzelfde rondje door de haven langs het Opera House en onder de Harbour Bridge door. De stoelen stonden alweer aan de zijkant naast elkaar opgesteld en de discolichten waren weer net zo saai als vroeger. Met hier een daar een verdwaalde Aziaat zoals je hier zoveel ziet schudde de boot heen en weer van het gedans op de dansvloer. Binnen een kleine 3 uur hadden sommigen zich al zo klem gezopen dat het einde van de avond niet meer gezamenlijk kon worden afgesloten op de afterparty wegens weigering bij de Cargo Bar. Die Amerikanen ook altijd, ze kunnen niks hebben!

Alsof ik al niet genoeg heb gedanst kwam ik een facebook bericht  tegen over een flashmob voor het Sydney Opera House.  Ik zag mezelf nog niet op de trappen staan me l33t discomoves te doen, maarja…. Waarom ook niet?. Leuk om later aan je kleinkinderen te vertellen. Met een groep waaghalzen uit het stagehuis gingen we naar onze eerste oefenavond. Het positiviteitsgehalte van de aanwezige heren was angstaanjagend hoog als je begrijpt wat ik bedoel. Toch maakte dat het hele gebeuren hilarisch grappig. Na uren flink geoefend te hebben in een bezwete ruimte met mijn mededansers zat het dansje er aardig in. Tijdens de 2e  oefenavond waren de vastgeroeste heupen losgekomen gingen de dansmoves ritmisch correct met de groep en met enthousiasme was het wachten op de beruchte zondag.  Daar sta je dan achter het Opera House met een zon brandend in je nek en gevoelstemperatuur van rond de 30 graden. De two minutes of fame zaten eraan te komen.  Met een korte pauze voordat het ging gebeuren was het rond het Opera House nog aardig uitgestorven. Na een klein hapje te hebben gedaan was het teruglopen naar de trappen van het Opera House. Niet verwacht dat de opkomst zo hoog was. Het was dan wel al een beetje aangekondigd in de krant (ja, ik sta er met mijn hoofd in) en een korte aankondiging op tv maar het was toch een flashmob waarvan de tijd niet bekend was. Schokkend genoeg waren er een paar honderd toeschouwers aanwezig. Al wachtend op de start van deze formidabele dans begon de spanning te stijgen. Het moment eindelijk daar was het idee dat je er met een stuk of 250/300 dansers daar stond toch wel een prettig idee.

Zie hier ons choreografisch hoogstandje.


Legen…… wait for it…….. DARY =]


Met een kerstparade al achter de rug was het tijd om kamer 2 te veranderen in Awesome Christmas Town. Met mijn beste kamergenoot de heer R. was het dus kerstinkopen doen om de kerstsfeer in het huis op gang te brengen. Maar eerst was het tijd om onze kamer te ontdoen van onze kleine lieve vriendjes waar wij onze kamer mee moeten delen.  Met de hitte van de laatste tijd zijn deze kleine kriebelende kakkerlakjes flink aan het groeien. Ja, je kan er hier niet omheen, deze diertjes die hier in grote aantallen aanwezig zijn waarvan sommigen zo groot kunnen worden als je grote teen en soms nog wel groter hebben zich genesteld in de vertrekken van kamer 2. Gelukkig is de schade nog beperkt tot kleine schattige beestjes maar uit voorzorgsmaatregelen zijn we maar onze kamer kakkerlak gaan maken. Met een volle bus Morteïn cockroach killer is onze kamer binnen een paar minuten omgetoverd in een gaskamer. Achter en onder de koelkast bleek een meetingpoint te zijn van kakkerlakken die acuut hun vergadering ten einde moesten brengen. Na een redelijke slachtpartij en de vloer bezaaid met tientallen slachtoffers moesten we helaas mededelen dat één hele bus niet voldoet om de kamer volledig kakkerlak vrij te maken.  Na deze goede toch vergeefse poging was het tijd om de kerstboom te versieren.  Met onze Antlers en rooie neus op en een kerstmuziekje aan is de boom succesvol en met trots versierd en is de kamer omgedoopt tot Awesome Christmas Town!









maandag 25 oktober 2010

Saaie dingen, leuke dingen, en afgebrande dingen zo heb je van alles wat.

Na al dat feesten werd het eens tijd dat ik weer wat cultuur dingen ging opsnuiven, wat beton ging bewonderen en genieten van natuurlijke schoonheid van Australië. Dat nadat ik eerst vier uur in de bus heb moeten zitten natuurlijk want men moest zo nodig beelden van Canberra hebben. Wel begrijpelijk maar het stond niet bovenaan mijn to do list voor Australië. Opstaan tussen 6 en 7 op je zondag, daar zit niemand op te wachten. Helemaal niet voor de hoofdstad van Australië. Het verhaal zit zo dat men niet kon beslissen of Melbourne of Sydney de hoofdstad zou moeten zijn van Australië… Dus bouwen ze een stad met een 1.1 biljoen dollar parlementsgebouw  ergens in een heuvel, tussen Sydney en Melbourne in niemandsland niet veel groter dan Groningen. Wel te verstaan 70% van de bewoners is een  ambtenaar, zo kom je toch lekker makkelijk van dat volk af,  misschien is zo’n stad toch niet zo’n slecht idee. Volgens mij hebben wij in de Polder nog wel wat plek waar we ze allemaal kwijt kunnen.

Dat eindelijk achter de rug was de volgende stop de Floriade, in Nederland heel normaal, hier… vinden ze een park met wat bloemen blijkbaar fascinerend. Nog nooit zoveel belangstelling gezien voor een normaal park met wat bloemen. Misschien zijn we in Nederland wat dat betreft toch wel wat verwend. Met als afsluiting van de dag the Anzac War Memorial, een indrukwekkend groot gebouw waar de stilte heerst en het respect voor de gevallen soldaten groot is. Erg mooi en respectvol.  Wat volgde is een vier uur lange busreis terug naar Sydney. Je begrijpt al wel dat dit niet echt mijn reisjes zijn, het is niet elk weekend feest dat ik op pad moet voor stage.  Na deze dag was ik wel weer toe aan een feestje! =-]

En feestjes daar ben ik goed in natuurlijk! Op de vrijdag is het weer tijd om de stoute broek aan te trekken en in het huis is ondertussen wel bekend welke broek dat is. Met wat jarigen in het huis  die graag even iets anders wilden dan de Ivy zijn we richting The Chinese Laundry vertrokken. Keiharde techno in `the Cave` een donkere kelder en house zoals we dat thuis kennen in een knus zaaltje met wat leuke discolichtjes met een enkele verlichte wasmachines om de naam nog enigszins eer aan te doen. Toch zeer zeker een topavond! 

Labour Day op de maandag was een mooi excuus om je  weekend te verlengen, het drankmisbruik te vergroten en je levensduur weer iets te verminderen. Met een gratis kaartje voor de afterparty van parklife in de Scary Canary backpackershostel was het weer stampen op zijn Hollands.

"Knapperig geflambeerd"
Velen zijn ondertussen heimwee aan het krijgen naar de culinaire hoogstandjes van wat het groot Nederlands kookboek ons te bieden heeft zoals, een patatje oorlog of joppiesaus , frikadellen, kaassoufflés, broodje bal met mayo en niet te vergeten bitterballen en kroketten! Als het kon trokken we het ook nog ergens uit een muur om het extra Nederlands te maken. Laat het nou net zo zijn dat kroketten gemakkelijk zelf te maken zijn. Met dit idee zijn we op het grote web op zoek gegaan naar een geschikt recept om zelf kroketten te knutselen. Vol goede moed liepen we door de winkel met een recept in ons hand. Terwijl we de moeilijke en zware taak hadden om de juiste olie uit te kiezen uit de vele geschikte soorten kregen we een verontrustend telefoontje van één van de huisgenoten. Het lawaaierige brandalarm maakte nogal veel lawaai op de achtergrond en de paniek was duidelijk herkenbaar is de stem aan de andere kant van de lijn. Er was blijkbaar iets misgegaan…

En dan zit je zo opeens zonder keuken maar zijn de kakkerlakken die zich schuil hielden in de afzuigkap knapperig geflambeerd.


Maarja No Worries, De zomer was al onderweg en daarbij ook een nieuwe BBQ ter compensatie. De rust in het huis die altijd hevig werd verstoord tijdens etenstijd waarbij 10 eetgroepen gebruik willen maken van dezelfde keuken is nu wedergekeerd. Het is langer licht en de drukte rondom de BBQ wordt verspreid over de hele avond. Misschien toch nog even een bedankje voor degene die dit heeft mogelijk gemaakt. Wat er echt is gebeurd is niet zeker maar het achterstallig onderhoud van de met vet volgezogen afzuigkap was een feit.

Dan was het eindelijk tijd voor de Blue Mountains, een tripje waar ik al een tijdje naar uit keek. Net buiten Sydney kom je direct in nationale parken en berggebieden terecht. De Blue Mountains is toch wel één van de bekendste van Australië. Met daarvoor nog een stop in het Featherdale Wildlife park gaan al je wensen in vervulling. Op de foto met Koala’s, Wallaby’s, Kangaroes en andere lijpe beesten.  Ook gezien de Tasmanian Devil (al kon deze geen wervelwind). Hier geen verhaal want de foto’s zeggen meer.


Taz!                                       Wombat
Me & Koala                            Kangaroo

  Walibi                                         Emoe
 Blue Mountains 













zondag 19 september 2010

‘Geel met wit bruisende vreugde en stampen op z'n Hollands’

Nooit meer zo´n avond als vrijdag! Al wetende dat het een zware avond gaat worden stel ik het happy hour in de Home bar, Darling Harbour nog zo lang mogelijk uit en vertrek ik vanuit het werk eerst naar huis.  Een overhemdje en een aangenaam geurtje later was er nog maar een uur happy hour te gaan en de kans om volledig de weg kwijt te raken werd al minder. Eindelijk in de Home bar aangekomen was er nog een kleine drie kwartier over. Niet helemaal fit voelende, een opkomende keelpijn en  over de hele dag 4 plakken brood op de maag begin ik aan versnapering nummer één. Ik kan mij nog zo herinneren dat ik tegen onze huisbelg zei: Morgen ben ik sowieso hartstikke ziek!. Na het eerste slokje werd mijn droge pijnlijke keel geblust met het overheerlijke geel met wit bruisende vreugde wat men bier noemt. Drie kwartier later had ik naast mij nog een stuk of 6 van deze gele rakkers onder mijn hoede. Al de tel kwijt geraakt van hoeveel ik had gedronken en mijn verstand ook al zoekende naar iets, heb ik deze in voor mij redelijk tempo lopen wegwerken. De goede sfeer te pakken gaan we met een select groepje op zoek naar een Subway. Zo slim als ik ben op zo’n avond vond ik blijkbaar een half broodje wel voldoende om alle honger te stillen (maar goed ze zeggen toch dat een biertje te vergelijken is met twee boterhammen denk ik dan). Op zoek naar het volgende festijn kregen we te horen dat helaas maar waar het grote gedeelte van de Nederlandse gemeenschap weer zo nodig naar de Ivy’s moest. De vorige twee katers die ik van de Sparklin wine heb opgelopen waren blijkbaar nog niet erg genoeg dat ik er vanaf kon blijven. Met alleen maar vrouwelijk gezelschap toch binnenkomen te zijn, hoe erg ik er ook aan toe was, was het dit keer dus geen probleem. Het was al wonderbaarlijk dat ik zonder enige moeite binnenkwam en misschien nog wonderbaarlijker dat ik er niet werd uitgezet. Knetterlam zijn in de Ivy’s wordt niet gewaardeerd door de security en ik kan er al een paar opnoemen die eruit zijn gezet of zelfs zijn geweigerd waarbij je mijn alcohol promillage kon delen door 2. Na mijn dansje te hebben gedaan, iedereen heb laten zien dat het gat die ik in mijn broek had steeds maar groter werd en een flesje of misschien wel twee sparkling wine verder was, was het maar beter om de taxi te pakken in de hoop ooit mijn bed te kunnen bereiken.

De dag die hierop volgde was een dag waarop je zegt nooit meer een druppel alcohol hoopt weg te werken. Mijn maag die compleet leeg was had elk uur wel stuiptrekkingen en mijn gezicht was zo bleek ik mensen kon laten schrikken door alleen maar door het huis rond te lopen.  Tegen  een uur of vier/vijf kwam ik er langzamerhand weer bovenop. Een avond als dit moet je nou eenmaal eens in de zoveel tijd hebben om je eraan helpen te herinneren dat  alcohol een vergif is en de uitspraak ‘drink met mate’  niet bedoeld is om de verkoop van alcohol te stimuleren. Geen happy hour’s of Ivy’s voor mij de komende weken. Ik heb mijn lesje wel weer geleerd. Hoop ik…

Dit eindelijk fysiek en mentaal hebben kunnen verwerken was het weer een week stage doorkomen met als vooruitzicht Defqon One Australië! Dit festival in Nederland groots en bekend om zijn wat hardere ‘boem boem  boem’ muziek met vuurwerk en lasers!

Om deze op en neer hoppende Nederlandse feestelijke heerlijkheid aan de andere kant van de wereld nog groter te maken mocht je als Nederlander dan wel oranje gekleurd en een Nederlandse ID gratis naar binnen. Een kaartje in Australië is al snel rond de 140 dollar omgerekend 100 euro en dit mag je toch niet laten lopen!
Al op de heenweg was het niveau van conversaties erg hoog. De vraag van een Australiër of wij konden uitleggen hoe je “my dick touches my enkels” moest uitspreken in het Nederlands werd uiteindelijk “Mhein Lhuul Ackt eihn Enkelz” bijna goed maar helaas, maar hij was vol trots en daar gaat het om. Op het terrein aangekomen te zijn moest je eerst langs een horde snuffelende hondjes, iets wat je nooit zou tegenkomen in Nederland. Na ons “ambassador”kaartje te hebben opgehaald en binnen no time de VIP ingang gepasseerd te zijn stonden we op het festival terrein.Met een zonnetje en zogezegd 21 graden wat aanvoelde als 30 was het de mooiste, warmste en meest ideale dag voor een puur Hollands stampfeest. Nog in het achterhoofd dat de vorige week niet mijn beste week was heb ik maar grotendeels water lopen wegtikken.

Zeer blij dat er verschillende ‘stages’ waren gingen we naar de groene area, in de middag minimal/techno wat in de avond overstapte op de meest gruwelijke psy trance. Met mijn partner in crime, ravet**f voor een dag Anne v. B was het helemaal los gaan. Het was zoals de Limburger uit het huis altijd zegt:  Helemoal uit de phanty ghoan jonghe! En dat is dan ook wat we deden.. bij wijze van spreken.

Met nog de main en final act te gaan gingen we naar de main stage voor de vuurwerkshow. Hardstyle is niet mijn ding maar met vuurwerk en een lasershow maak je alles fenomaal.

http://www.youtube.com/watch?v=qvsEMowO9ak Voor hele vette  beelden van een collega van mij.



Defqon Down Under 2010


donderdag 9 september 2010

Serieuzere onderwerpen maar ja… no worries

Het is weer zover, met iets teveel vrije tijd om handen ben ik maar weer begonnen met typen. Laat ik het dit keer eens over de Australiërs zelf hebben. Een wat serieuzer onderwerp dan wat ik tot nu toe allemaal heb beschreven.

 Onze milieu vriendelijke blanke Engelse kolonie aan de andere kant van de wereld  met zijn prachtige flora en fauna wat men koste wat het kost moet beschermen blijkt toch niet zo milieu vriendelijk te zijn als ik eerst had gedacht.  Na ongeveer anderhalf maand in dit land te hebben gezeten wil dit niet meteen zeggen dat het waar is wat ik nu zeg. Toch heb ik al een vreemd vermoeden dat ik mijn gelijk krijg en hoe langer ik hier zit hoe meer dit ook wel wordt bevestigd. Wij Europeanen zijn al goed op weg als ik kijk naar hoe wij met het milieu om zouden willen gaan. Wat er in Nederland gebeurd is natuurlijk ook niet alles. Maar als ik hier zo om mij heen kijken is het enige wat ze doen aan natuurbescherming het benoemen van nationale parken want nationale parken zijn er hier genoeg. Als je buiten Sydney komt rij je er één in en zodra er eruit bent is er alweer een volgende. Het is te vergelijken alsof je  alle provincies in Nederland gewoon benoemt tot verschillende nationale parken. Ik bedoel wat ze hier kunnen, kunnen we thuis ook wel.

“ik wil straks niet op straat staan met een gat in me tas”

Het was naar mijn idee allemaal veelbelovend maar in Australië gaat het allemaal om consumeren consumeren en voor de verandering consumeren. Het heeft dan wel een Engels vlag op hun eigen nationale vlag maar die sterren erop lijken wel afkomstig te zijn van Amerika. Na “fattest country” te hebben opgezocht op google was de 2e een artikel wat ging over het feit dat Australië in 2008 wereld’s dikste populatie had. Dat is eigenlijk ook helemaal niet zo vreemd als je ziet hoe alles in grootverpakking wordt verpakt. Meteen al de eerste keer dat ik boodschappen ging doen lach ik al dubbel van het lachen. Op een groot bord stond de vermelding met “if you buy 3 items or less you won’t receive a plastic bag’. Is dat even een mooie suggestie naar moeder natuur of wat? Karton hebben ze ook nog nooit van gehoord alles is plastic plastic en ja hoor nog eens plastic.  Je moet de mensen opdringen om de spullen in een eigen meegenomen rugtas te doen. Het is wel zeer aardig hoe men hier met hun klanten om gaat in de supermarkt, ze pakken rustig aan alles één voor één in een plastic tasje voor je. Maar ja als je dagelijks voor 20 a 30 dollar boodschappen doet, elke dag 3 tasjes meekrijgt. Reken maar uit, ik weet ondertussen al wel waar dat gevormde plastic eiland in het midden van de oceaan vandaan komt. Na een tijdje dagelijks met meerdere tasjes thuis gekomen te zijn en je eigenlijk toch een beetje schuldig voelt. Want ja in Nederland neem ik altijd een rugtas mee en meestal zorg ik ook dat ik geen extra tassen bij hoef te kopen. Grote dure auto’s is ook geen probleem hier, het gaat om er hier om waar je in rijdt. Porsche’s genoeg hier. 4wd’s als de BMW X5 zijn hier de normaalste auto’s. In de eerste week kwam ik een stuk of 4/5 Nissan 350z tegen en de aston martin’s heb ik ondertussen ook allemaal al wel gezien. Een beter milieu begint bij jezelf maar dan moet de rest van de wereld ook wel een beetje meehelpen lijkt mij zo. Waar doe ik het eigenlijk nog voor, geef mij maar zo’n plastic zak, of nee ik wil straks niet op straat staan met een gat in me tas dus .doe er maar 2 want extra stevigheid is altijd welkom.

Wel aardige mensen hier daar niet van! Ze hebben een echte no-worries mentaliteit. Het woord komt regelmatig voorbij en al snel merk je dat deze woorden gaat overnemen. Over de telefoon is het al helemaal feest, er wordt altijd gevraagd hoe het met je gaat en voordat je het weet heb je met een vreemde een gesprek over het weer of werkomstandigheden over de telefoon. Dit moet je niet gaan verwarren met een kassière die hi, how are you zegt, als je hierop antwoord en hetzelfde terug vraagt kijken ze je nogal vreemd aan. De eerste paar weken was dit nogal verwarrend, vraag het dan niet denk ik dan maar het blijkt dat how are you gewoon een verlening is van hi. 

Tijdens het schrijven van deze blog mag ik met trots mededelen dat ik een honderdste pageview in één week heb mogen ontvangen. Aangezien ik al vier blogs heb geschreven in één week, (dit is de vijfde in totaal en de tweede van vandaag) zullen het maar vast een stuk of 25 trouwe lezers zijn.  Dus ik groet u trouwe lezers en tot een volgende blog want zo kom ik mijn “zware” stagedagen wel door. Maar om het leuk te houden zal ik er de volgende keer wat extra grapjes doorheen doen, dit verhaal moest ik eerst gewoon even kwijt!

Een Kinderdisco, barbieknoeien in het park en een beetje leedvermaak


De eerste drie blogs kwamen in redelijk snel tempo achter elkaar vanwege het feit dat ik ook nog maar een weekendje bezig was met schrijven en een maandje moest inhalen. Om even de lol van het schrijven erin te houden vertel ik maar wat meer details over de tijd die ik in Sydney heb doorgebracht tot zover, want witte stranden tussen mijn tenen, valwissen jagen en foute dansjes is niet het enige wat ik hier heb beleeft in die tijd.

‘De herinneringen van de kinderdisco’
Één van de leuke avonden was onder andere de partycruise door Sydney harbour by night. Met een stuk of 30 van het huis gingen we al lammig op pad naar de haven waar we zouden worden opgepikt door een partyboot die even een rondje haven zou doen. Bij binnenkomst kwamen de herinneringen van de kinderdisco van vroeger weer naar boven. De stoelen en tafels waren opgestapeld aan de zijkant van de ruimte met daarvoor nog een rij stoelen waar je op kon zitten. Het enige discolicht hing in het midden van het halfvolle zaaltje met mensen die geforceerd drank achterover gooien om zo de sfeer er zo snel mogelijk in te krijgen. Nadat dat was gelukt…. het had niet zoveel tijd nodig, passeerden we de Harbour Bridge met daarachter tevoorschijn komend met lichtjes verlichte Sydney opera house met op de achtergrond de Sydney skyline. Ik kan veel over dat architectonisch ‘hoogstandje’  hebben gezegd maar dit was natuurlijk wel een zeer mooi plaatje wat je moet hebben gezien. Na het rondje haven te hebben gedaan en ondertussen knetterlam aan wal zijn te zijn gestrand was de rit terug nog het enige wat ons restte. Voor zover ik me dat nog kan herinneren werden we gezellig met veel te veel man in een openbare bus gepropt waar de chauffeur dolgelukkig van werd. … En tot zover gaat mijn geheugen over die avond,  ik zal wel veilig thuisgekomen zijn denk ik dan. Een geslaagde avond.



Linedansen, alleen dan doen alsof het leuk is”


Een ander leuke ervaring is het gezamenlijk barbieknoeien in het park. Enkele kilometers van het huis ligt Bronte’s Beach met een daarnaast gelegen parkje waar je gratis gebruik kan maken van gratis BBQ’s. Tijdens het barbieknoeien is er de kans om met een grote groep mensen aan zumba te doen (Linedansen, alleen dan doen alsof het leuk is) of je spaanse dans te verbeteren. Natuurlijk zijn mijn dancing skills al ver boven dat niveau gestegen dus was het niet nodig om me tot dat niveau te verlagen.

 Aangezien we er met een stuk of 25 zaten en de kosten van eten hier redelijk hoog zijn moesten we het doen de goedkope varianten van hamburgers. Niet erg natuurlijk, helemaal niet maar wel een drama om ze heel te houden! Gelukkig hebben we ene huisbelg die zot is op kangeroe en deze heerlijk stukjes rondhupsend wild wilde delen. Nou ja wild is het niet echt, het blijkt dat die beesten allemaal verdomd tam zijn dus een goede foto van mij liefdevol knuffelend met Skippy moet een keer gaan lukken! Nog een leuke toevoeging van wat ik heb geleerd van één van mijn ozzy collega’s is dat kangaroe eigenlijk “wat zeg je” betekent in het Aboriginal. Had iets te maken met blanken die vroegen hoe dat beest heette  en die Abo mensen het niet verstonden. Dat je het even weet! Maar goed het BBQ’en in het park was dus leuk.

De arme zielen”

Het stagehuis is inmiddels volgepropt met studentjes vanuit het hele land met een enkele uitzondering van de huisbelg, twee duutsers en ene Française. Dan blijven er maar een stuk of 45 gekke Hollanders over, valt mee toch? Thuis komend na een lange dag werken is er niks leuker om in de chaos thuis te komen wat het stagehuis heet.  Rond de zes kookgroepen en dat in één normale huiskeuken. Jaja een dolle boel al zeg ik het zelf. Het liefste zou je even lekker de rust willen opzoeken maar helaas is dat niet echt mogelijk hier. Maar goed als ik alle klachten op papier zou zetten over deze organisatie zou ik zo een a4 vol kunnen kladden.

 Als één van de eersten van de nieuwe groep heb ik ze één voor één binnen zien druppen in het huis. De arme zielen. Geschrikt komt men het huis binnen met allemaal iets te hoge verwachtingen. Na een paar gezien te hebben zie je er zelf ook wel een beetje de lol van in. Zelf de deur open willen doen om zo die vermoeide maar toch blije gezichten van een veel te lange reis zien omslaan in diepe teleurstelling. Leedvermaak noemt men dat! Het mooiste vermaak wat je kunt bedenken. Sommigen zijn ook niks gewend, thuis nog een schoon kamertje en dan aan de andere kant van de wereld in dit huis terecht komen. …. Ja welkom in het studentenleven, nog even doorzetten mensen het is maar voor een paar maand. Je kunt er alleen maar het beste van maken. Je zit toch met  50 man met dezelfde problemen en doelstellingen.





maandag 6 september 2010

'om op communicatief hoog niveau verder te communiceren over communicatieve communicatie dingen door middel van communicatie ´

Het is ondertussen alweer een maand geleden dat ik ben aangekomen op dit stukje prachtland. De lente is ondertussen begonnen en we laten die koude winter achter ons. En een koude winter was het dames en heren! De koudste die ze hier in jaren hebben meegemaakt!  Voor de thuisblijvers moet ik helaas even de vergelijking maken tussen de zomer in Nederland en de winter in Australië. Ik heb berichten gelezen en gehoord over het noodweer van de afgelopen week, duizenden waterschade claims, zwemmen in de straten van Enschede en zo zijn er nog wel een paar nieuwtjes over de hoeveelheid nattigheid waar Nederland mee te kampen heeft gehad. Gelukkig zijn de winters in Australië zoals de zomers in Nederland maar dan met veel minder regen, felle zon en een stuk of 37 witte stranden die de stad Sydney telt. Dan wel niet tropische temperaturen die je in Nederland kan krijgen maar genoeg om je lichaam te laten bronzigen als je dat zou willen. UV straling genoeg hier!  Als dit de winter was ga ik voor de zomer maar eens één van die winkeltjes bezoeken die ze hier (in overvloed)  hebben over kanker en andere nare zonaandoeningen. Laat ik jullie vooral niet bang maken want ik denk dat de meesten wel door hebben dat zonnebaden hier even iets anders is dan in Nederland en dat ze hier in de loop van tijd een soort van UV-fobie hebben bedacht. In een land met zon zijn ze bang voor de zon waar wij in Nederland constant hopen op een beetje zon, misschien is van land ruilen een goed idee?

‘persmappen vouwen en je bureau onderzoeken’

Maar goed, genoeg over al dat goede weer hier!  We moeten niet vergeten met welke reden ik naar dit prachtland ben gegaan. Er zijn natuurlijk wel 30 puntjes nodig om straks verder  op communicatief hoog niveau verder te communiceren over communicatieve communicatie dingen door middel van communicatie! Ik ben hier om even serieus en  toch  echt voor school bezig te zijn!  Communicatieplannen schrijven, marktverzoeken doen, bladviezen uitbrengen, persmappen vouwen en  je bureau onderzoeken, NOEM MAAR OP. Of toch niet?..... Neen! Met ontzettend veel geluk ben ik terecht gekomen bij een studentenreisorganisatie waar ik promotiemateriaal voor moet maken. Om specifieker te zijn,  ik moet een promotiefilm maken voor op de website, voor bij presentaties en bijvoorbeeld dvd weggevertjes. Dat betekent dat ik alle reizen dat het bedrijf verzorgd moet filmen om zo uiteindelijk een filmpje van een paar minuten te maken. Arme ik, elk weekend weer in de bus zitten om met mijn handcamera naar de mooiste plekjes rondom Sydney te gaan en  blije toeristen filmen.

Ondertussen heb ik al de eerste trips moeten maken. Zo heb op een 30 kilometer lang strand gelopen, natuurlijk heb ik geen 30 kilometer gelopen want na 300 meter had je het hele strand wel gezien, of eigenlijk ook weer niet maarja…. toch,  je kan zeggen dat je op een 30 kilometer lang strand hebt gelopen en daar gaat het om! Diezelfde middag zijn we op zoek gegaan om vallende valwissen te zien vallen en vallen is wat ze deden. Afgelopen weekend heb ik  boven op een berg een rainforest treetop walk gedaan en lopen chillen op het Guinness book of record witste strand van de wereld en wit was die zeker! Maar wees gerust ondertussen film ik natuurlijk ook wel een beetje, ik bedoel het is toch allemaal onderdeel van de stage natuurlijk!
Jervis Bay - Hyams Beach


Ik weet dat veel vrienden en medeklasgenoten zich zullen afvragen wat deze reis mij nou gaat kosten of uiteindelijk heeft gekost. Velen kiezen voor een stage waar je lekker wat geld verdient,  het liefste zo dicht mogelijk bij je familie of andere geliefden zit en lekker tijdens je koffiepauze Nederlands kan praten. Na mijn MBO stages te hebben gedaan zag ik dit dus echt niet meer zitten. Stage lopen in Nederland is namelijk dramatisch saai! Lieve mensen, na een aantal weken kan ik zeker zeggen dat een buitenland stage een levenservaring is die je nooit zal vergeten. En de grootste fout die je kan maken is om de makkelijkste weg te kiezen en lekker in dat kikkerlandje een saai kantoorbaantje moet aannemen. Natuurlijk zullen er mensen zijn die deze reis niet kunnen betalen. Ik was nooit een big spender en geld uitgeven was voor mij een zonde. Ik ben blij dat ik me jarenlang niet heb lopen verwennen want daardoor zit ik nu in één van de mooiste landen van de wereld en dan mag het heus wel wat kosten.

zondag 5 september 2010

‘Architectonisch betonproduct en een dansje’

Met de lange reis eindelijk achter de rug en 30 uur wakker te zijn geweest was ik eindelijk op de plaats van bestemming. Sydney,  Australië. Onder meer bekend van dat ene gebouw waarin ze zingen en van één of andere brug die van de ene naar de andere kant van de rivier gaat…..  dat doen bruggen nou eenmaal.

Dat is wat je weet van Sydney als je er nog nooit geweest bent. Dat is waar Sydney om bekend staat, het zijn daarom ook alleen maar toeristische trekpleisters waar hordes van die chinezen die ik eerder al een keer heb beschreven op af komen. Van ver ziet het er mooi uit het opera gebouw heeft gewoon een een aparte vorm. Eenmaal binnen is het een aanfluiting. De enorme grijze balken van beton zorgen ervoor dat je dit gebouw ook weer zo snel mogelijk van een flinke afstand wil bekijken. De Mozaïek achtige geplaatste tegels op buitenzijde van het gebouw zorgen nog voor een kort ‘oh wat ziet dat er grappig uit’ momentje maar ik moet zeggen dat het daar ook wel bij blijft. Het schijnt en dat heb ik mij ook maar laten vertellen dat dit gebouw nogal vaak een steunbalkje nodig had vanwege de vreemde vormen die eigenlijk architectonisch niet helemaal volstonden.

Je betrapt jezelf er wel op dat je eigenlijk niet veel anders bent dan de al eerder beschreven aziaat, wel met een veel betere look zonder gekleurd pretklepje en trainingspak maar toch met die camera in de hand om dat ene speciale kiekje vast te leggen zodat je later nog een bewijs  van aanwezigheid hebt.



Bij deze het bewijs!..........WHAUW!..........

Nee het is niet zo dat die afgeleefde blik door de tegenvallende architectuur komt, nee zeker niet. Het komt eerder door de avond die hier vooraf plaatsvond. Van mij mag stappen worden gezien als een topsport want deze dag was zwaarder voor mij dan het rennen van halve marathons.  Met in de ene hand een fles bubbels, in de andere het glas en twee vingers de lucht in doe ik mijn dansje en beweeg ik op de maat van de muziek mee in de Ivy´s. Onherkenbaar al zeg ik het zelf. Mij zal je zo niet in een Groningse kroeg of dan wel club tegenkomen. Na ondertussen twee keer deze fout gemaakt te hebben weet ik ondertussen wel dat er een derde keer en misschien een vierde keer gaat komen. Deze exclusieve club… of misschien is het toch de alcohol,  laat niks van je over. Slechte muziek, veel te dure drank en toch sta je er gewoon om er een keer te staan. Het binnenkomen is al een opdracht op zich. Al in de rij staande komen de groepen teleurgestelde mannen je tegemoet. Gelukkig heb ik nog geen problemen ondervonden om wat dames aan mijn zijde te krijgen om binnengeloodst te worden. Het vrouwengezelschap moet namelijk groter zijn dan het testosteron gehalte in de groep. Met trots paradeer ik naar binnen nadat ik de eerste beveiliging ben gepasseerd. Toch bij een tweede controle vraagt een grote vriendelijke man met zijn stoere fluoriserende hesje aan hoeveel alcohol ik al had genuttigd. Natuurlijk had ik al genoeg geconsumeerd en geen flauw idee meer dus ik kijk de man met mijn zwoele blik eens diep in de ogen aan en zeg met volle overtuiging ` only two wines sir! ´.  Naar  mijn gevoel een redelijke periode gaf hij het verlossende antwoord en kon de avond beginnen. Een verhaal van wat volgt zou natuurlijk ook wel leuk zijn. Helaas, het eerstvolgende wat in me op komt was de hoofdpijn die ik de volgende ochtend moest ondergaan.